Hardlopen in Kyiv
Ook in Kyiv blijf ik natuurlijk gewoon hardlopen. Daar moet ik wel een stuk meer moeite voor doen dan in Nederland, waar ik gewoon de deur uitstap, mijn horloge aanzet en begin met rennen. In de buurt waar ik nu zit is hardlopen geen optie, tenzij je ervan houdt om elke honderd meter te moeten wachten op een eindeloze stroom auto’s voordat je de straat kunt oversteken. Op mijn eerste dag hier keek ik op Google Maps of er ergens in dit stadsdeel een geschikte plek voor een looprondje was en vond ik een bescheiden ‘half park, half bos’-achtig stukje natuur vlakbij een metrostation niet ver van hier. De reistijd is zo’n veertig minuten, maar je moet er wat voor over hebben.
Door dat park kronkelt één verhard bospad van zo’n drie kilometer, perfect dus om vier keer achter elkaar te lopen voor een aardige training. Ik heb er inmiddels drie keer gelopen en elke keer sta ik een beetje te kijken van alle activiteit in het park. Ik had verwacht om er een paar oude mensen tegen te komen en een sporadische moeder met kinderwagen, maar in plaats daarvan zie ik tientallen jonge gezinnen wandelen, picknicken en zwemmen in het meertje in het midden van het park. Ik zie hippe twintigers die op bankjes kletsen en boeken lezen en een aanzienlijk aantal hardlopers en mountainbikers. Een Nederlander die ik hier ken vertelde me dat vlakbij dit park een weg ligt waarnaartoe de afgelopen jaren veel jongeren zijn verhuisd omdat de prijzen in het centrum te hoog werden. Die weg, geflankeerd door grauwe, niet volledig bewoonde flats was vijf jaar geleden een plek om zo snel mogelijk overheen te rijden, maar nu beginnen er hipsterrestaurantjes, barbershops en bioscopen te openen. Een nieuw, hip stadsdeel is bezig geboren te worden.
Dat is ook te merken in het park, waar jongeren een verlaten Sovjet-voetbalveldje hebben opgeknapt en wedstrijdjes tegen elkaar spelen, en waar kleine kinderen op technologisch geavanceerde stepjes en ander speelgoed achter elkaar aanzitten. Kraampjes met ijs, drinken en ander lekkers zijn alom vertegenwoordigd. Mijn inschatting dat dit park, gelegen aan een lange weg tussen twee metrostations in en ver uit de buurt van wat ik als de bewoonde wereld zag, vrijwel uitgestorven zou zijn, had niet verder van de waarheid verwijderd kunnen zijn, maar toch denk ik dat het een aantal jaar geleden nog wel zo was – de meeste foto’s van het park op Google Maps lijken zelfs in de verste verte nog niet op de bedrijvigheid van nu. Een goede ontwikkeling.
Wat me ook opviel is dat de paar Sovjetspeeltuintjes in het bos-deel van het park, zoals wel vaker in Oekraïne, gebruikt worden door mannen als sportscholen in de buitenlucht. Naast de klimrekken en rekstokken hebben ze er autobanden en andere hulpmiddelen verzameld en zijn ze, uiteraard zonder shirt, in opperste concentratie bezig met hun workouts. In dit park zag ik echter tijdens mijn eerste hardlooprondje al een heel duidelijke rangorde tussen de verschillende speeltuintjes. De eerste was voor oude mannen, de tweede voor de fanatieke jongeren, de derde voor de wat minder fanatieke jongeren die hun vriendin meenamen, en de vierde voor degenen die niet in een van deze categorieën vielen. Het blijft fascinerend om te zien hoe sterk openbare ruimtes in Oekraïne hun eigen ongeschreven regels hebben. Het blijft ook fascinerend om getrainde, serieuze volwassen mannen zich te zien optrekken aan rood, wit en geel geschilderde kinderrekstokken in schattige speeltuintjes.
Zaterdagochtend liet ik het park voor wat het was en ging ik een stuk hardlopen op het eiland in de Dnipro met Sven, een diplomaat op de Duitse ambassade die ik in 2016 goed heb leren kennen. Samen verbaasden we ons erover hoeveel hardlopers we tegenkwamen. “In 2016 zouden we nu misschien twee of drie andere hardlopers hebben gezien,” zei Sven terwijl we om de vijftig meter mensen inhaalden. “Als je me had verteld dat er twee jaar later zo ontzettend veel meer mensen op dit eiland zouden hardlopen, had ik je echt niet geloofd.” Sven is een fanatieke hardloper en heeft de afgelopen jaren verscheidene halve marathons en andere wedstrijden gelopen in Kyiv. Hij vertelde dat de deelnemersaantallen zeker verdriedubbeld zijn in een paar jaar tijd, en dat mensen hardlopen en andere buitensporten plotseling zijn gaan zien als hippe activiteiten, waarschijnlijk mede onder invloed van sociale media. We kwamen zelfs een trainingsgroep tegen van zo’n vijftig man, compleet met pacers voor verschillende tempo’s en een fietser met een mand vol flessen water. Steeds als je denkt dat je Kyiv niet nog meer kunt gaan waarderen, gebeurt het toch.
Helaas geen foto’s van de locaties, want stoppen tijdens het trainen is ook in het buitenland natuurlijk een doodzonde.
