Donderdag 30 juli

Op donderdagochtend hebben we om negen uur netjes onze lakens, dekens en ons kussen ingeleverd. Hierna zijn we de ingenieur gaan halen, die in eerste instantie enkel bromde dat we even moesten wachten omdat hij aan de telefoon was, en daarna gewoon bellend en zonder enige interesse met ons meeliep. Hij bekeek onze kamer, constateerde dat we hem niet gesloopt hadden, mompelde wat en zette een paar stempels. We zijn naar de universiteit gegaan zonder fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen van Zorica, want ook zij was met haar laatste bureaucratische activiteiten bezig.

Op de universiteit hebben we onze stempelkaarten ingeleverd en er certificaten voor in ruil gekregen. Toen was het tijd voor onze allerlaatste les. Die verliep, verrassend genoeg, zonder hartverscheurende taferelen. In de pauze deelden we stroopwafels uit en na afloop gaven we Maria een cadeautje, na een obligate groepsfoto. Vlak voordat we het lokaal voor altijd verlieten, schuifelde Francesco op het pak stroopwafels af, wees er naar en lachte lief – hij had waarschijnlijk al begrepen dat spreken minder effectief zou zijn. We begrepen hem en gaven de oude man de laatste stroopwafel. Eind goed al goed.

Terug in de общежитие hadden we nog wat laatste zaken te regelen. Naast de stempelkaart voor de universiteit hadden we nog een kaartje gekregen waar we handtekeningen voor de общежитие op moesten verzamelen. We hadden niet het flauwste benul waar dit voor diende, onze kamer was immers al meerdere malen gecontroleerd en onze certificaten hadden we al binnen. Misschien kregen we wel een certificaat voor het overleven van een maand in een Wit-Russische общежитие. Voor dit mysterieuze papiertje brachten we een bezoekje aan de “commandant,” (een vrouw van middelbare leeftijd met kort pittig kapsel) die onze ДОКУМЕНТЫ innam en ons daar een stempel voor teruggaf. Elders leverden we ook onze sleutels in. De vrouw die onze papiertjes in beslag nam dacht ons een plezier te doen door op Duits over te schakelen. We konden enkel nog Russisch terugpraten. Niet dat haar dat iets hinderde, ze bleef gewoon enthousiast in het Duits tegen ons ratelen en we lieten het maar zo.

Deze mevrouw hielp ons ook met het vliegveldprobleem. Ons vliegtuig vertrekt vrijdagochtend namelijk om negen uur, dus hebben we om zes uur ’s ochtends een taxi nodig. Ze belde de vliegveldservice, maar die hebben zo vroeg slechts één auto ter beschikking. Ook andere taxibedrijven werken niet op dit onchristelijke tijdstip. Gezamenlijk kwamen we tot de deprimerende conclusie dat we dan maar ’s avonds naar het vliegveld moesten gaan, om daar de nacht door te brengen. Hierna ben ik een laatste rondje gaan hardlopen met het opbeurende vooruitzicht dat we nu in ieder geval niet op een kaal bed zouden moeten slapen – we zouden helemaal niet slapen. De rest van de middag bestond uit het inpakken van de koffers.
Vlak voordat we ’s avonds naar een restaurant vertrokken raakte Robin aan de praat met een van de mannen van de общежитие, die prompt aanbood om eens rond te bellen voor een taxi. Tegen onze verwachtingen in kwam de man even later terug met de mededeling dat er morgenochtend om zes uur een taxibusje voor ons klaar zou staan. Ура!

‘s Avonds hadden we met onze klasgenoten een Laatste Avondmaal in een Wit-Russisch restaurant. Het was ontzettend gezellig en het eten was erg lekker, al liet het Wit-Russische bedieningssysteem wel wat te wensen over. De gerechten die iedereen besteld had werden op willekeurige momenten gebracht, zodat de tafel al snel een chaos van borden was – voorgerecht en hoofdgerecht kregen sommigen tegelijkertijd, of eerst het hoofdgerecht en drie minuten later het voorgerecht erbij. Een maand is echter te lang om je hier nog over te verwonderen.

Onze Japanse klasgenoten kwamen tijdens het eten met een cadeautje. Ik heb eerder al geschreven dat Moe een app heeft waarmee ze van iedereen een cartoonfiguur maakt. Deze figuurtjes hadden ze uitgeprint als kaartjes en daar hadden onze klasgenoten en docente allemaal iets persoonlijks op geschreven. Ik heb ook al eerder geschreven hoe attent de Japanners zijn en dit gebaar was weer typisch iets wat je alleen van hen kon verwachten.

Na het eten zijn we met zijn allen naar een pub gegaan, waar we van de geslaagde avond een zeer geslaagde avond maakten. Op weg naar huis zijn Moe en Risako, die in een общежитие in het centrum wonen, helemaal mee naar ons metrostation gegaan, om het afscheid maar zo lang mogelijk uit te stellen. Toen we de metro uiteindelijk uitliepen stonden ze ons nog lange tijd na te zwaaien. In de общежитие hebben we met het overgebleven gezelschap nog enige tijd bij Ken gezeten. We hebben hem ook onze pannen, borden, bestek en al het overige keukengerei gegeven (“Oooooh! Spasibo!!”). Om een uur of twee was het tijd om afscheid te nemen en nog een paar uurtjes op bed te liggen voor we aan de terugreis begonnen.

Laatste les

Laatste avond