Donderdag 23 juli

De les was donderdagochtend niet veel bijzonders. De Chinezen waren nog even irritant en David en Francesco even onverstaanbaar als altijd. Om kwart voor een haalden we een nieuw formulier op, waarvoor we op allerlei verschillende plaatsen stempels moeten verzamelen. De aardige mevrouw van het decanaat legde het ons uit en besloot haar verhaal met een ernstige “Succes.” Natuurlijk was ook Alessandro van de partij met zijn nieuwste problemen.

Daarna ging Lisanne naar een museum en besloten Irma, Robin, Emma en ik om te gaan lunchen in het winkelcentrum. Dat wilden we eigenlijk in het park doen, maar waar de dag stralend was begonnen kwam het nu alweer met bakken uit de lucht. Toen we thuiskwamen werden we zelfs getrakteerd op een indrukwekkende onweersbui. Ons internet is nog steeds zo slecht dat je er enkel een klein beetje mee op Whatsapp kunt. De blog die ik gisteravond schreef heb ik uiteindelijk vanochtend om negen uur online gekregen met veel geduld en met de usb van het internet in mijn laptop. We zouden eigenlijk een maand onbeperkt internet moeten hebben, maar we hebben in twee weken al 50 gig verbruikt, dus zijn ze het misschien al aan het afknijpen. Van gekheid wisten we dan ook niet wat te doen en zijn we maar huiswerk gaan maken. Later, toen het niet meer zo hard regende, ben ik nog een stuk gaan hardlopen. Het valt me iedere keer weer op hoe verraderlijk de stoplichten hier zijn. Dat het op een groot kruispunt voor voetgangers groen is, wil zeker niet zeggen dat het voor de auto’s die die weg inslaan rood is. En voorzichtig rijden ze hier al helemaal niet. Opletten dus.

Na het eten zijn we uit pure ellende nog drie uur aan tafel blijven zitten en hebben we onze medestudenten en docent zo vaak geïmiteerd dat het vrijwel onmogelijk is geworden om ooit nog met een serieus gezicht in dat lokaal te zitten. Maria zegt bijvoorbeeld om de paar zinnen “Боже мой!” (mijn God!) met een gezichtsuitdrukking die te grappig is om niet na te doen. Ze gooit haar Боже мой’s er ook op alle denkbare momenten uit: als reactie op iemand die een saai verhaal heeft opgehangen, wanneer haar krijtje afbreekt, wanneer het lawaai buiten echt al het andere overstemt of gewoon wanneer ze voelt dat het tijd is voor een Боже мой. U begrijpt dat wij deze gewoonte maar al te graag overnemen en in de общежитие constant Боже мой! roepen als er iets geks gebeurt, al is het maar een plakje kaas dat van een boterham valt. Боже мой!